Wat vroeger ooievaars waren (onzichtbaar) zijn nu grutto's. Treinend door Friesland zag ik ze altijd in de weilanden. De laatste jaren niet meer, en dat stemt somber.
Groot was dan ook onze vreugde toen we hier tientallen grutto's zagen én hoorden. Nu nog een leuke foto met mijn eenvoudige, digitale cameraatje.
Ik fietste naar de Spar voor een boodschapje en ja hoor, daar zat er één: op een paaltje. In de remmen, afstappen, grabbelen in de fietstas ("blijf zitten, alsjeblieft" prevelde ik) en de camera tevoorschijn trekken. Geen zorgen, de grutto bleef rustig waar hij was. Ik mocht ook nog wat dichterbij schuifelen. Hij ging er even echt voor staan.
Mooi!
En toen gebeurde er een wondertje. Een tweede grutto kwam aanvliegen en landde zo'n beetje voor mijn voeten in de berm. Zo'n twee meter van me vandaan, echt waar! Hij beende de straat op.
Daar poseerde hij even voor me.
Klaar? Klaar. Nog even kijken of er tussen die steentjes wat te bikken valt.
Nee, dat viel tegen. Dus vloog hij maar naar het weiland verderop. Wat zijn ze mooi. Die kleuren, die breekbare takjes van pootjes.
De toestand van de grutto is een zorgelijk verhaal. Ik wil er even niet aan denken. Niet in discussie, niet piekeren. Alleen genieten van de aanwezigheid van de vogels, de natuur, het eiland.
Groot was dan ook onze vreugde toen we hier tientallen grutto's zagen én hoorden. Nu nog een leuke foto met mijn eenvoudige, digitale cameraatje.
Ik fietste naar de Spar voor een boodschapje en ja hoor, daar zat er één: op een paaltje. In de remmen, afstappen, grabbelen in de fietstas ("blijf zitten, alsjeblieft" prevelde ik) en de camera tevoorschijn trekken. Geen zorgen, de grutto bleef rustig waar hij was. Ik mocht ook nog wat dichterbij schuifelen. Hij ging er even echt voor staan.
Mooi!
En toen gebeurde er een wondertje. Een tweede grutto kwam aanvliegen en landde zo'n beetje voor mijn voeten in de berm. Zo'n twee meter van me vandaan, echt waar! Hij beende de straat op.
Daar poseerde hij even voor me.
 |
| oog in oog |
Klaar? Klaar. Nog even kijken of er tussen die steentjes wat te bikken valt.
Nee, dat viel tegen. Dus vloog hij maar naar het weiland verderop. Wat zijn ze mooi. Die kleuren, die breekbare takjes van pootjes.
De toestand van de grutto is een zorgelijk verhaal. Ik wil er even niet aan denken. Niet in discussie, niet piekeren. Alleen genieten van de aanwezigheid van de vogels, de natuur, het eiland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten