Vonne van der Meer: De vrouw met de sleutel.
In één middag en één avond uitgelezen. Daaruit kun je concluderen dat dit boek lekker makkelijk wegleest en dat het ook voldoende boeit.
De hoofdpersoon Nettie is weduwe geworden. Om zich van een inkomen te verzekeren plaatst ze een advertentie; zij biedt zich aan als voorlezer tegen betaling.
Al snel is de lezer getuige van haar eerste pogingen en door Netties ogen maken we nader kennis met een aantal van haar klanten. Voor, tijdens en na het voorlezen praat ze met haar klanten over het gekozen boek: de inhoud, de stijl en de impact op de lezer. Op die wijze leren we haar mening kennen, en daarmee wellicht die van de schrijfster. Veel literaire verwijzingen (kennelijk ook naar het werk van de schrijfster zelf), bovendien zijn er stukken "voorgelezen" tekst afgedrukt.
Eén van haar klanten is een meisje, dat weigert naar school te gaan. Door in te gaan op het verlangen van het meisje zelf verhalen te schrijven, weet Nettie haar uiteindelijk mee naar buiten te krijgen. Ook bij andere klanten blijft ze niet aan de kant staan; door haar handelen krijgt het leven van die mensen een andere wending.
Het boek hinkt zo op twee benen:
Aan de ene kant handelt het over de positie van de schrijver: hoe bereidt hij/zij zich voor, welke is de positie van de lezer, enz. Helaas wordt dit allemaal op een nogal belerend toontje gebracht. Dat deze kennis wordt gedeeld met een elf-jarige kan de oorzaak zijn. In dat geval: in hoeverre is een basisschoolkind daarvoor ontvankelijk?
Aan de andere kant zijn daar de klanten met hun eigenaardigheden en natuurlijk Nettie zelf. Ik persoonlijk vind de karakters weinig overtuigend. Het blijft allemaal wat schetsmatig en bleekjes.
Eigenlijk doet het boek me denken aan een kleurboek. De schrijfster heeft de lijnen gezet, en je mag het zelf verder inkleuren. Dat zou natuurlijk de bedoeling kunnen zijn; dat is dan vakkundig gedaan. Dat ik daar niets mee heb, is een kwestie van smaak.
Ook een duidelijke tijdlijn ontbreekt. Daardoor volgen de gebeurtenissen elkaar wat schokkerig op.
Eindoordeel; genoeglijk boek, prima voor een regenachtige zondag. Ambachtelijk, degelijk, maar bij nader inzien toch tegenvallend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten