Wat ik nou weer gevonden heb! Helemaal gaaf, en nog in een rondje bovendien: een sigarenbandje. Dat is vandaag de dag een zeldzaamheid.
Die spaarde ik, als kind. Dat ging goed, met een vader, een opa en een oom (met sigaarrokende vrienden): een constante aanvoer van de mooiste plaatjes.
Mijn vader plakte ze voor me op, die kon dat natuurlijk veel netter dan ik. Gelukkig heb ik het album nog.
Leerzaam was het ook; mede door die afbeeldingen heb ik een behoorlijke kennis van bloemen en planten. Uren lag ik op mijn buik te bladeren en te kijken.
Ook de vlaggenserie vond ik prachtig.
Als je een kistje kocht, dan zat er wel eens een los bandje in, extra groot. Met bv plaatjes van exotische oorden als Zwitserland.
Ook de namen waren bijzonder: Elizabeth Bas, de bovengenoemde Schimmelpenninck, Willem III (kartonnen doosje, rood,wit en zwart).
Er waren zeker twee, misschien wel drie sigarenzaken in ons dorp. Ik ging graag mee, als mijn moeder daar de maandelijkse voorraad sigaretten en sigaren ging kopen.
De ene zaak was een klein winkeltje, met een wand vol rookwaar. De winkel was van een weduwe, die daar (een aanvulling op) haar pensioentje mee verdiende. Op de toonbank stonden stopflessen met snoepgoed, en soms mocht ik een toverbal. Echte toverballen waren dat, reuze groot. Zulke ballen bestaan niet meer, ze zullen wel als "te gevaarlijk" beoordeeld zijn.
De andere zaak waar wij wel kwamen was groter: zij verkochten ook pijpen en aanverwante zaken. Mijn vader was pijproker, ik herinner me nog dat een oom besloot ook te gaan pijproken. Samen gingen ze daar zijn eerste pijp uitzoeken. Het was een plechtig moment.
Allemaal voorbij. Roken is not done, en de gezondheidswinst is natuurlijk geweldig.
Maar met het roken verdwenen ook de sigarenwinkels. Het winkeltje van de weduwe was al langer verdwenen; en de mooie sigarenwinkel aan de Hekstraat richtte zich op vissen, met hengels, waxcoats en zo. Ik heb er nog wel eens handschoenen voor mijn jongens gekocht.
Geen rokers in de familie, dus ook geen sigarenbandjes meer. Wel een beetje jammer. Weg is de kennis en het vakmanschap, dat ook bij sigaren en pijproken hoorde. En wat dacht je van die mooie doosjes en kistjes?
Ha, wie wat bewaart, die heeft wat.
Deze heb ik al jaren. Zoiets moois doe je toch niet weg?
Ik bewaar er mijn aquarelverf in en een kneedgummetje. En een mooi steentje.
Tot slot deze nog. Die zagen we in een winkeltje in Exloo, hij is van een voormalige sigarenfabriek uit onze streek.
Die moet je dan wel kopen.
(Onlangs werd er een aflevering van Andere Tijden aan de fabrieksmeisjes van Champs Clark gewijd).
Zo kom je van een simpel sigarenbandje uit bij grote maatschappelijke vraagstukken: zoals volksgezondheid, sociale zekerheid, gelijke lonen... Of ik blader nog wat in mijn album, dat kan ook.
voor Andere Tijden: klik hier
Foto's: van Aag zelf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten