Ik moet een jaar of vijf geweest zijn. Mijn eerste herinnering aan de tandarts: fel licht, een enorme worsteling en een vrouwenstem die opgewonden roept.
Bijvoorbeeld: "Knijp haar neus dicht". Een grote hand over mijn neusje. Ik bijt mijn tanden op elkaar en haal sissend adem door mijn mond. Een man lacht. Iemand roept: "Prik haar, prik haar. Ik heb wel een veiligheidsspeld". Maar de man zegt dat het genoeg is. Ik word losgelaten. Mijn moeder is boos op mij, maar het gevoel van opluchting en ook de triomf, dat ik gewonnen heb, dat mijn wil niet is gebroken, overheerst alles.
Dat ik tot mijn vijftigste doodsbang ben om naar de tandarts te gaan (behalve gedurende enkele jaren dat ik bij een lieverd in Groningen terecht kon) is misschien niet vreemd. Er zijn meerdere redenen waarom ik heden ten dage met een gammel bekje rondloop, maar "we hebben het onder controle".
De echte omslag kwam toen ik in het UMCG een schat van een aanstaande kaakchirurg trof die mij uitbundig prees. Dat was me nou nog nooit overkomen. En opeens wist ik waarom ik altijd bang was geweest. En ik begreep ook dat ik dat niet meer hoefde te zijn. Ik zocht en vond mezelf een tandartspraktijk waar ik me veilig voel.
Er werkt een groep mensen, die vrolijk met elkaar omgaan. Er wordt altijd gelachen. En: het stinkt er niet! En: je hoort in de wachtkamer geen gierende boortjes! Wat een verschil met vroeger. Wat een verschil ook met andere praktijken.
Van buiten ziet het er al vrolijk uit. Kijk nou toch
Vorige week zag ik iets nieuws. Uniek in Nederland, als je het mij vraagt.
Lief he? Maar wie neemt nou zijn hondje mee naar de tandarts? De volgende keer zal ik er eens naar vragen.
Dat ik dat nog mag meemaken, dat ik onbezorgd uitkijk naar mijn volgende tandartsbezoek. Hoera voor Madeleen en de Tandartspraktijk in Veendam!
Bijvoorbeeld: "Knijp haar neus dicht". Een grote hand over mijn neusje. Ik bijt mijn tanden op elkaar en haal sissend adem door mijn mond. Een man lacht. Iemand roept: "Prik haar, prik haar. Ik heb wel een veiligheidsspeld". Maar de man zegt dat het genoeg is. Ik word losgelaten. Mijn moeder is boos op mij, maar het gevoel van opluchting en ook de triomf, dat ik gewonnen heb, dat mijn wil niet is gebroken, overheerst alles.
Dat ik tot mijn vijftigste doodsbang ben om naar de tandarts te gaan (behalve gedurende enkele jaren dat ik bij een lieverd in Groningen terecht kon) is misschien niet vreemd. Er zijn meerdere redenen waarom ik heden ten dage met een gammel bekje rondloop, maar "we hebben het onder controle".
De echte omslag kwam toen ik in het UMCG een schat van een aanstaande kaakchirurg trof die mij uitbundig prees. Dat was me nou nog nooit overkomen. En opeens wist ik waarom ik altijd bang was geweest. En ik begreep ook dat ik dat niet meer hoefde te zijn. Ik zocht en vond mezelf een tandartspraktijk waar ik me veilig voel.
Er werkt een groep mensen, die vrolijk met elkaar omgaan. Er wordt altijd gelachen. En: het stinkt er niet! En: je hoort in de wachtkamer geen gierende boortjes! Wat een verschil met vroeger. Wat een verschil ook met andere praktijken.
Van buiten ziet het er al vrolijk uit. Kijk nou toch
Vorige week zag ik iets nieuws. Uniek in Nederland, als je het mij vraagt.
Lief he? Maar wie neemt nou zijn hondje mee naar de tandarts? De volgende keer zal ik er eens naar vragen.
Dat ik dat nog mag meemaken, dat ik onbezorgd uitkijk naar mijn volgende tandartsbezoek. Hoera voor Madeleen en de Tandartspraktijk in Veendam!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten