Chris Rippen: Hier gebeurt niets. Vierluik over verloren tijd.
In vier stukken volgen wij het leven van Wolter Greve. Te beginnen met 56, de leeftijd van Wolter, als hij kort voor een receptie een inzinking heeft (een tia?) en hij, aangeslagen en een tikje verward, aan het zwerven slaat door Haarlem. De stad van zijn jeugd, als gereformeerd jongetje opgroeiend in een katholieke omgeving. Vervolgens worden wij steeds verder teruggevoerd in het verleden: Wolter als 31-jarige, Wolter als 17-jarige en tenslotte Wolter als jongetje van 12. Op die manier worden zijn gereformeerde achtergrond en opvoeding steeds meer aanwezig. Met terugwerkende kracht wordt zijn worsteling met het geloof en alle daarmee samenhangende beperkingen beschreven.
Vooral het deel "17" vond ik fascinerend, te meer omdat zulke gereformeerde jeugdkampen ook heden ten dage georganiseerd worden. Hoe moeilijk moet het vandaag de dag zijn, je (gereformeerde) identiteit te verenigen met de huidige samenleving!
Het eerste deel kostte mij wat moeite; eenmaal op gang echter vond ik dit boek beslist de moeite waard. De gekozen volgorde (steeds verder terug in de tijd) werkt, volgens mij. Hoewel de hoofdpersoon misschien niet de leukste, meest charmante persoonlijkheid is, maakt zijn worsteling met het leven hem herkenbaar en op zijn tijd sympathiek. Het beeld van een kletsnat geregend jongetje, dat koppig zijn bal blijft volgen langs de grachten is zowel universeel als oer-nederlands; dat blijft me wel een tijdje bij. De liefdevolle manier waarop hij voor zijn kleinkind zorgt, lijkt in schril contrast te staan met de afstandelijke houding van zijn ouders. Toch toont uiteindelijk ook zijn vader een zorgzame kant. Waarmee de circel op een geloofwaardige manier rond is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten