En dan zit je zomaar opeens op de bank. Been omhoog. Met het dringende advies van de huisarts het kalm aan te doen. Alsof ik een keus had.
Nu, 10 dagen later, is dat rustig-aan-doen een stuk moeilijker. Na moeizaam hobbelen met twee krukken, rondscharrelen met één kruk en voorzichtig hinkepotend op beide beentjes, loop ik bijna weer normaal.
Tijd om alles op een rijtje te zetten en mijn zegeningen te tellen.
Ik had een forse ontsteking vlak boven mijn enkel. Die had zich natuurlijk ook ergens anders kunnen manifesteren: in mijn longen bijvoorbeeld, of in mijn hersenen, of op een andere nare plaats. Dus wat dat betreft had ik mazzel nummer 1.
Op 2 januari besloot ik naar de huisarts te gaan. De dienstdoende praktijk was hemelsbreed 40 meter van ons huis. Ik hoefde niet drie dagen te lopen, of uren achterop een brommertje over zandwegen te hobbelen. Ik woon niet in Syrië, waar ziekenhuizen gebombardeerd worden. Aangezien ik niet heb kunnen kiezen in welk land ik geboren werd is dat wel mazzel nummer 2.
Ik ben van 1959. Kijk mij eens lekker spelen in de sneeuw (winter '61-'62).
Maar gedurende mijn hele jeugd was ik elke winter ziek. Niet alleen griep en verkoudheden, maar ook bronchitis en longontstekingen kwamen voorbij.
Was ik 50 jaar eerder geboren, dan had ik deze leeftijd wellicht niet gehaald. Voor mij kwam penicilline op tijd: mazzel nummer 3.
De pillen konden we meteen bij de apotheker halen, 100 meter verderop. Daar hoeven we geen envelopje met geld voor over de toonbank te schuiven, hoewel het eigen risico ook voor ons er flink inhakt. Dat gaat ten koste van andere, leukere dingen, maar hé, we kunnen het tenminste opbrengen. Dit in tegenstelling tot een groeiend aantal mensen in Nederland. Dat is misschien mazzel voor ons, maar ook een schande; een toenemende tweedeling in de gezondheidszorg. Overigens: we wonen niet in Griekenland of Spanje, waar medicijnen domweg op zijn, of onbetaalbaar voor veel mensen. Dat is dan mazzel nummer drie.
De antibiotica doet zijn werk. De medicijnen zijn én betrouwbaar (mazzel nummer 4) én de bacterie die mij zo ziek maakte is niet resistent (mazzel nummer 5).
Op hoeveel geluk mag een mens rekenen? En is het allemaal geluk? Ongelukken zitten in een klein hoekje, ziek worden doen we allemaal. Het is wat er daarna gebeurd, waar we wel degelijk invloed op hebben. Een goede gezondheidszorg is voor elk mens van levensbelang. Realistisch gesproken: ik ben er nog niet, morgen kan alles anders zijn. Maar ik heb het geluk in een rijk land te wonen, waar de meeste dingen goed geregeld zijn. Mij hoor je niet klagen.
Nu, 10 dagen later, is dat rustig-aan-doen een stuk moeilijker. Na moeizaam hobbelen met twee krukken, rondscharrelen met één kruk en voorzichtig hinkepotend op beide beentjes, loop ik bijna weer normaal.
 |
| Er liggen 2 krukken op zolder: altijd handig |
Tijd om alles op een rijtje te zetten en mijn zegeningen te tellen.
Ik had een forse ontsteking vlak boven mijn enkel. Die had zich natuurlijk ook ergens anders kunnen manifesteren: in mijn longen bijvoorbeeld, of in mijn hersenen, of op een andere nare plaats. Dus wat dat betreft had ik mazzel nummer 1.
Op 2 januari besloot ik naar de huisarts te gaan. De dienstdoende praktijk was hemelsbreed 40 meter van ons huis. Ik hoefde niet drie dagen te lopen, of uren achterop een brommertje over zandwegen te hobbelen. Ik woon niet in Syrië, waar ziekenhuizen gebombardeerd worden. Aangezien ik niet heb kunnen kiezen in welk land ik geboren werd is dat wel mazzel nummer 2.
Ik ben van 1959. Kijk mij eens lekker spelen in de sneeuw (winter '61-'62).
Maar gedurende mijn hele jeugd was ik elke winter ziek. Niet alleen griep en verkoudheden, maar ook bronchitis en longontstekingen kwamen voorbij.
Was ik 50 jaar eerder geboren, dan had ik deze leeftijd wellicht niet gehaald. Voor mij kwam penicilline op tijd: mazzel nummer 3.
De pillen konden we meteen bij de apotheker halen, 100 meter verderop. Daar hoeven we geen envelopje met geld voor over de toonbank te schuiven, hoewel het eigen risico ook voor ons er flink inhakt. Dat gaat ten koste van andere, leukere dingen, maar hé, we kunnen het tenminste opbrengen. Dit in tegenstelling tot een groeiend aantal mensen in Nederland. Dat is misschien mazzel voor ons, maar ook een schande; een toenemende tweedeling in de gezondheidszorg. Overigens: we wonen niet in Griekenland of Spanje, waar medicijnen domweg op zijn, of onbetaalbaar voor veel mensen. Dat is dan mazzel nummer drie.
De antibiotica doet zijn werk. De medicijnen zijn én betrouwbaar (mazzel nummer 4) én de bacterie die mij zo ziek maakte is niet resistent (mazzel nummer 5).
Op hoeveel geluk mag een mens rekenen? En is het allemaal geluk? Ongelukken zitten in een klein hoekje, ziek worden doen we allemaal. Het is wat er daarna gebeurd, waar we wel degelijk invloed op hebben. Een goede gezondheidszorg is voor elk mens van levensbelang. Realistisch gesproken: ik ben er nog niet, morgen kan alles anders zijn. Maar ik heb het geluk in een rijk land te wonen, waar de meeste dingen goed geregeld zijn. Mij hoor je niet klagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten