Hier is de link van het museum, waarin het een en ander staat over de stijlvormen en de kunstenaars.
Herhaaldelijk wordt er gezegd dat de Skandinavische kunstenaars niet of nauwelijks bekend zijn in ons deel van de wereld. Dat mag zo zijn, de schilderijen waren voor mij een feest van herkenning. De bloemen en bomen, de stoffen en het serviesgoed, ook de onderwerpen, maar voor alles: het licht, dat prachtige licht op juni-avonden, het strijklicht over de velden, zo ontzettend mooi.
Ik vraag me regelmatig af hoe het komt dat de ene mens dol is op alles wat van Amerika komt, en niets liever naar Las Vegas wil, en de ander een diepe voorkeur heeft voor het schrale, maar o zo mooie landschap van bijvoorbeeld Zweden. Krijg je dat van huis mee? Is het aangeboren?
Laten we beginnen met de bloemen. Niet alleen zijn er landschappen met bloemenweiden, studies met planten en vogels (mooi!), maar als je oplet zie je in de afgebeelde interieurs overal planten en vazen staan.
Als het groeiseizoen zo kort is ben je blij met elk bloemetje. De natuur is overal aanwezig in het Skandinavische leven; hoogtijdagen zijn de momenten dat de bosaardbeitjes geplukt kunnen worden, of de rivierkreeftenvangst begint (en anders herinnert het Zweedse warenhuis ons er wel aan).
Er is veel aandacht voor de weergave van stoffen (dat zie je trouwens ook in Assen, bij de Russische schilders). Het valt ons in Denemarken ook altijd op, op hoeveel plaatsen je handgemaakte artikelen kunt krijgen, bijvoorbeeld van vilt en van linnen. Er is daar nog steeds een grote waardering voor het ambacht, en voor de traditionele motieven die daar in verwerkt worden.
Als verzamelaar van Aluminia en liefhebbers van Skandinavisch glas en aardewerk herkenden we wel het een en ander.
Het licht is een onderwerp op zichzelf. In de catalogus lijken werken soms donker, maar op het doek knallen de kleuren je tegemoet.
De thema's: het landschap (iedere berg heeft een naam), de natuur, de mensen en hun (harde) dagelijkse bestaan. Ik herkende veel uit de boeken van Astrid Lindgren. De dronken soldaat die zijn roes uitslaapt (Michiel van de Hazelhoeve), de man die een sloot uitgraaft (Rasmus en de landloper), de verweerde vissershuizen (Zeekraai).
Prachtig vond ik het portret van een aantal mensen om een tafel, zo zwaar in hun geloof; Ingmar Bergman avant la lettre (zo donker als die kerken daar soms ook zijn).
Hartverscheurend is de boot met het kistje van een gestorven kind.
"De aarde is een tranendal,
net zijn we er, dan gaan we al,
terug naar moeder Aarde..."(zweeds liedje)
En dan dat grote doek, met de gestorven man en zijn dochter (?) die haar wanhoop uitschreeuwt, dat grijpt je bij de strot. Dat laat me niet meer los.
Eén keer is niet genoeg. We gaan nog eens. En misschien wel nog een keer. Dus: ga vooral kijken. Zo mooi zie je het niet vaak.
De afbeeldingen zijn foto's van platen in boeken en dus wat vaag. Beter is het om ze in het echt te zien.
Bronnen: Nordic Art, tentoonstellingscatalogus
Samen op 't eiland Zeekraai, Astrid Lindgren
Carl Larsson. Aquarelles. Bibliothéque de l"images.
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.
Ik herken dit direct Aag:
BeantwoordenVerwijderen"Ik vraag me regelmatig af hoe het komt dat de ene mens dol is op alles wat van Amerika komt, en niets liever naar Las Vegas wil, en de ander een diepe voorkeur heeft voor het schrale, maar o zo mooie landschap van bijvoorbeeld Zweden. Krijg je dat van huis mee? Is het aangeboren? "