Oftewel vleessaus op de Bolognese manier. Bologna ligt in Emilia-Romagna (Italië) en geldt voor velen als de gastronomische hoofdstad van het land. Terzijde: de beroemde Bolognese saus wordt daar nooit bij spaghetti opgediend. Maar daar trekken we ons verder niets van aan.
Herinnert u zich deze nog?
Die zat in de Honig Vakantiedoos.
Inmiddels heb ik drie keer Bolognese saus gemaakt. Een keer uit het pakje, een keer volgens de bijbel van de Italiaanse keuken: De Zilveren Lepel en één keer volgens een recept uit De Italiaanse Keuken van Claudia Roden.
Laat ik ze alledrie eens op een rijtje zetten.
Over Honig hebben we het eerder gehad, voornamelijk over de tomatensoep. Af en toe, (bij tijdnood en/of vermoeidheid) kopen we zo'n doosje mix.
De inhoud van het doosje/zakje:
Ingrediënten: rijstebloem, groenten (tomaat, wortel, ui, prei), tarwebloem, zout, specerijen, smaakversterkers, gehard plantaardig vet, suiker, voedingszuur, kleurstof, kruiden, aroma, plantaardig vet, verwerkt tot 69 gram poeder voor een pan vol saus. Dat heeft toch iets magisch.
Daaraan toe te voegen: 300 gram gehakt, 1 ui en 2 rode parika's.
Als het klaar is ziet het er zo uit:
Met de smaak is niet zoveel mis; een beetje plat, wat zout, maar niet zo zout als vroeger. Ze doen hun best.
Vervolgens de Bolognese saus volgens De Zilveren Lepel. Zo authentiek is dat allemaal niet, want de uitgever heeft de recepten laten aanpassen aan "de smaakverwachtingen van de Noord-Europese lezers". Dat wisten we niet toen we het boek kochten. Toch is het een absolute aanrader, er staat zo veel in, je kunt er alle kanten mee op.
Simpeler dan dit recept kan bijna niet.
Geen pakje of zakje, maar gewoon boter/olijfolie, ui, bleekselderij, wortel, rundergehakt, geconcentreerde tomatenpuree (met wat water aangelengd) en pruttelen maar: 1 1/2 uur. Lekker, maar misschien een beetje saai. Je kunt er natuurlijk zelf van alles aan toevoegen: champignons, paprika, parmezaanse kaas over je volle bordje.
Helaas heb ik geen foto meer van het eindresultaat; het ziet er ongeveer uit als de Honigsaus, maar dan minder oranje.
Tot slot het recept van Claudia Roden. Mevrouw Roden is een bijzonder mens, waar wij groot fan van zijn.
lees hier verder: http://nl.wikipedia.org/wiki/Claudia_Roden
Hier komt wel even iets meer bij kijken, maar het blijft een kwestie van hakken en in de pan gooien.
Ingrediënten: boter/olijfolie, ui, wortel, bleekselderij, pancetta/bakbacon, rode wijn, tomatenpuree, runderbouillon, slagroom.
Dit is natuurlijk een feest voor het oog:
Wat betreft dat spek: we hebben altijd een aan plakjes gesneden stuk (rook)spek in de vriezer liggen, daar gebruik ik een van. De bouillon kun je zelf maken, maar met een blokje kan het ook heel goed. Gebruik lekkere wijn, van wijn die je te vies vindt om te drinken wordt je eten ook niet lekker. De slagroom komt er op het laatst bij, als het 1 1/2 uur geprutteld heeft. Maar aangezien jongste zoon niet van romige sauzen houdt, laat ik het weg. Ik maak altijd een flinke hoeveelheid, en vries de rest in. Als ik later een portie voor onszelf opwarm, doe ik er alsnog wat room in.
In ieder geval ziet het er, als het klaar is, zo uit:
 |
| deze foto wil alleen op zijn kantje, raar. |
Ja, het ziet er zo wat bleekjes uit, maar dat komt door de foto. In het echies is het wel wat kleuriger en fleuriger.
Deze variant vind ik zonder meer het lekkerste, enorm vol van smaak. Het spek zorgt voor wat zout, de wijn geeft er diepte aan, heerlijk. Je hebt er ook minder van nodig om je pasta toch een volle smaak te geven.
Er staan drie E-nummers op de ingrediëntenlijst van Honig. Het zijn alledrie smaakversterkers. Nu word ik niet bang van E-nummers, maar ik vraag me wel af waarom ze er inzitten. Als je ziet hoeveel specerijen en kruiden toegevoegd zijn (paprikapoeder, kerrie, peper, peterselie, basilicum, oregano, bonenkruid, selderijzaad, majoraan, en dan ook nog aroma (bevat mosterd), zou je zeggen dat één hapje saus al een smaakexplosie moet ontketenen. Die kruiden zijn natuurlijk wel gedroogd, maar toch. Ik denk dat de verklaring te vinden is bij het feit dat ze willen dat elk pakje dezelfde smaak heeft. Dat schijnen mensen prettig te vinden. Net zoals overal te wereld een hamburger van de Mac hetzelfde smaakt, zo smaakt ieder zakje Honig Bolognesemix hetzelfde.
En dan die toegevoegde suiker. Niet veel, maar toch. Doe je soms aan tafel suiker in je pasta? Nou dan. Laat dat er voortaan maar uit.
Tot slot het gemak: zo'n zakje is relatief snel klaar. De andere twee recepten krijgen hun smaak vooral door lang te sudderen. En aan het eind van de middag heb je daar geen tijd en puf meer voor.
De oplossing is natuurlijk simpel: maak op een vrije middag/avond of in het weekend een grote pan vol. Wat groente van het seizoen er bij en klaar. Ik snap zelf niet dat ik dat niet vaker doe. Bij deze een goed voornemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten