Het opruimen vordert langzaam maar zeker. Er staat een grote doos klaar voor de kringloopwinkel en een zak met textiel voor de volgende afhaalronde "restafval". We doen hier in de gemeente namelijk aan gescheiden afvalstromen.
Dat grote witte ding is een tafelkleed. Het vertegenwoordigt een dilemma: mijn moeder heeft het voor me geborduurd, maar er zitten enorme gele vlekken in, die ik er met geen mogelijkheid uitkrijg. Ik denk dat het al tien jaar ongebruikt in de kast ligt. Bij elke opruimbeurt manoevreerde ik er omheen, maar nu is het genoeg. Ik heb meer geborduurde dingen van mijn moeder. Hij gaat weg.
En dan dit:
Dit schattige jurkje is het enige jurkje dat ik ooit zelf heb genaaid. Ruim 27 jaar geleden, toen ik zeker wist, dat onze tweede spruit een meisje was. Er zitten geen knoopjes aan, want ik begon me toch af te vragen, waar ik mee bezig was. Voor diegenen die het niet weten; we kregen een tweede jongetje, en daar was ik reuze blij mee.
De vraag is, waarom ik dat jurkje al die tijd heb bewaard. In eerste instantie als grappige herinnering aan de hormonale verwarring, waarin je als mens (vrouw) kunt verkeren, maar dat veranderde. Ik heb er deze week weer over geprakkizeerd en ik snap het nu. Het heeft te maken met het kleine meisje, dat ikzelf ooit ben geweest. Gaat verder niemand wat aan. Moraal van het verhaal is: waarom zou je iets bewaren, waar je verdrietig van wordt? Weg ermee! (Voor de zekerheid heb ik er een foto van gemaakt).
Herinneringen kunnen een ballast vormen, dat blijkt. In onze trouw aan (overleden) familieleden en het verleden slepen we eindeloos spullen met ons mee, waar we niet eens blij of gelukkig van worden. Dat is toch niet de bedoeling? Ik houd er mee op, hier, vandaag, nu!
Jaja, nobel streven. Ik bezweek vanochtend voor deze theedoek (ik heb een zwak voor theedoeken, eigenlijk voor stof in het algemeen). Volkomen impulsaankoop. Homo Consumensus!
Nou ja, het is er maar één (de blauwe variant heb ik teruggelegd) en het is tenminste een praktisch ding. Een kleine terugval, geeft niks, ik ga dapper verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten