Dit boek heb ik vorige week gelezen, maar ik moest er nog even over nadenken. Hoe leg ik uit waarom dit zo'n knap boek is?
Het verhaal lijkt lekker makkelijk:
Elisabeth heeft Asperger/ is autistisch. Ze zorgt dan ook niet goed voor haar dochtertje Coco.
Ze sluit haar op in haar kamertje tot haar twee-en-een-halfde, en als Coco een ernstig ongeluk krijgt (ze fiets door een glazen pui) reageert Elisabeth volstrekt inadequaat. Zo zeer dat echtgenoot Wilbert haar niet lang daarna verlaat en Coco meeneemt.
Wilbert begint een nieuwe relatie met Miriam, die de zorg voor Coco op zich neemt. Eén dag per week gaat Coco naar haar moeder, tot ze groot is. Daarna zien ze elkaar sporadisch. Als Elisabeth terminaal ziek blijkt, trekt Coco, die inmiddels een relatie heeft met de oudere Hans, bij haar in. Die relatie loopt trouwens op zijn einde.
Elisabeth sterft. Hoe het verder gaat, vertel ik hier niet.
Laten we eens beter kijken:
Elisabeth functioneert prima op haar werkplek. Haar werkgever Martin helpt haar met de dingen die ze niet kan: de administratie bijvoorbeeld.
Waarom hielp Wilbert haar nergens mee? Waarom zorgt Wilbert nauwelijks voor Coco? In plaats daarvan ruilt hij Elisabeth gewoon in voor een nieuwe verzorgster. Mogen we vaststellen dat Wilbert behoorlijk egocentrisch is, en daar mee wegkomt door de nadruk op Elizabeth's falen te leggen?
Dat opsluiten van Coco was uit goedbedoelde zorg. "Ze huilde net zoveel, als wanneer ze niet opgesloten werd". Huilde ze dan zoveel? En waarom? Waarom fietste Coco door de glazen pui?
Coco blijkt uiteindelijk mateloos in haar drankgebruik en sexuele avonturen. Mogen we vaststellen dat Coco een zelf-destructieve aard heeft, en dat van kleins af aan? En dat alleen Elisabeth het gevaar onderkende, maar door haar eigen stoornis niet in staat was daar mee om te gaan? Mag je haar dat kwalijk nemen?
Als je het boek uit hebt, is daar de vraag: wie was er nou het meest gestoord? Juist!
Als je Dorst opppervlakkig leest komt het einde als een verrassing. Zoals mensen na een gezinsdrama verbijsterd reageren `Het was een heel gewoon gezin!` Of na een schietpartij: "Het was zo´n rustige man".
Maar lees en luister en observeer, en dan merk je hoe knap Gerritsen heel gedoseerd die extra informatie geeft, waardoor je al snel merkt, dat de werkelijkheid anders is dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Net als in het echte leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten