Vorige week heb ik een nieuw verschenen boek gekocht. Dat wil zeggen: ik had het besteld, maar het was voor de uitreiking van het eerste exemplaar al uitverkocht. Gelukkig hebben ze heel hard gewerkt bij de uitgeverij/drukkerij, want de tweede druk ligt nu naast me op de bank.
Kijk, dit is het:
Voor mensen die van lezen houden is het een schatkist.
"Waarmee te beginnen?" vroeg ik me op Twitter af. Maar dat is domme vraag. "Waarmee verder?" of "Wie nu?". En het antwoord was ook niet moeilijk, want ik had nog een bibliotheekboek liggen.
Ik ben nooit te beroerd mijn onwetendheid te delen, dus bij deze: het heeft even geduurd voor ik doorhad dat er twéé schrijvers met de achernaam Roth zijn: Joseph en Philip. Ik dacht namelijk dat ik die voornamen verkeerd onthield. Nee dus.
Beiden staan in de Dikke Steinz. Van Philip had ik al wat gelezen, en nu was Joseph aan de beurt. Ik hikte er wat tegenaan.
In Steinz staat dat Joseph geboren werd in Brody (Galicië, op de grens van Polen en OekraÏne), dat hij leefde van 1894 tot mei 1939 en ook nog Joods was. De arme man stierf als alcoholist, in Frankrijk, vlak voor de oorlog uitbrak.
Job is een variatie op het boek Job in het Oude Testament. En het is prachtig. De Duitse titel is Hiob. Roman eines einfaches Mannes. Het gaat over een Russische Jood, Mendel Singer, die met zijn vrouw en dochter naar Amerika emigreert, waar een van zijn zonen (Sam) inmiddels een geslaagd leven heeft opgebouwd.
Twee zonen laat hij achter: de oudste is in dienst van de tsaar, de jongste is zwak en gehandicapt, hij zal worden verzorgd door het jonge stel, dat hun huisje overneemt.
In Amerika wordt het echtpaar getroffen door tegenslag, en uiteindelijk keert Mendel zich af van zijn religie.
Hij spaart en spaart om terug te gaan naar de Oude Wereld, om daar Menoechem, de achtergebleven zoon op te zoeken. Hij heeft de vage hoop, dat er dan een einde zal komen aan de beproevingen. Voor hij dat (onbereikbare) bedrag bijeen heeft, komt er een bezoeker uit Europa.
Het leven van de hoofdpersonen is zwaar, maar nergens wordt het verhaal larmoyant. Het is zoals het is en je probeert er het beste van te maken.
De taal is zo mooi: "Zo wandelde hij door de tijd de ouderdom tegemoet, van ochtendgebed naar avondgebed, van ontbijt naar avondmaal, van het moment van ontwaken naar de slaap."
Beeldend, herhalend, ritmisch.
Wat toch fijn, dat er zoveel mooie boeken zijn. Roth is dood, maar hij heeft een wereld beschreven, die inmiddels is verdwenen. Een prachtige nalatenschap.
Kijk, dit is het:
Voor mensen die van lezen houden is het een schatkist.
"Waarmee te beginnen?" vroeg ik me op Twitter af. Maar dat is domme vraag. "Waarmee verder?" of "Wie nu?". En het antwoord was ook niet moeilijk, want ik had nog een bibliotheekboek liggen.
Ik ben nooit te beroerd mijn onwetendheid te delen, dus bij deze: het heeft even geduurd voor ik doorhad dat er twéé schrijvers met de achernaam Roth zijn: Joseph en Philip. Ik dacht namelijk dat ik die voornamen verkeerd onthield. Nee dus.
Beiden staan in de Dikke Steinz. Van Philip had ik al wat gelezen, en nu was Joseph aan de beurt. Ik hikte er wat tegenaan.
In Steinz staat dat Joseph geboren werd in Brody (Galicië, op de grens van Polen en OekraÏne), dat hij leefde van 1894 tot mei 1939 en ook nog Joods was. De arme man stierf als alcoholist, in Frankrijk, vlak voor de oorlog uitbrak.
Job is een variatie op het boek Job in het Oude Testament. En het is prachtig. De Duitse titel is Hiob. Roman eines einfaches Mannes. Het gaat over een Russische Jood, Mendel Singer, die met zijn vrouw en dochter naar Amerika emigreert, waar een van zijn zonen (Sam) inmiddels een geslaagd leven heeft opgebouwd.
Twee zonen laat hij achter: de oudste is in dienst van de tsaar, de jongste is zwak en gehandicapt, hij zal worden verzorgd door het jonge stel, dat hun huisje overneemt.
In Amerika wordt het echtpaar getroffen door tegenslag, en uiteindelijk keert Mendel zich af van zijn religie.
Hij spaart en spaart om terug te gaan naar de Oude Wereld, om daar Menoechem, de achtergebleven zoon op te zoeken. Hij heeft de vage hoop, dat er dan een einde zal komen aan de beproevingen. Voor hij dat (onbereikbare) bedrag bijeen heeft, komt er een bezoeker uit Europa.
Het leven van de hoofdpersonen is zwaar, maar nergens wordt het verhaal larmoyant. Het is zoals het is en je probeert er het beste van te maken.
De taal is zo mooi: "Zo wandelde hij door de tijd de ouderdom tegemoet, van ochtendgebed naar avondgebed, van ontbijt naar avondmaal, van het moment van ontwaken naar de slaap."
Beeldend, herhalend, ritmisch.
Wat toch fijn, dat er zoveel mooie boeken zijn. Roth is dood, maar hij heeft een wereld beschreven, die inmiddels is verdwenen. Een prachtige nalatenschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten