Het begon met een rit in de bus naar de tandarts in Veendam, begin oktober. Er stond een bordje in een veld.
Vanuit de bus kon ik niet goed lezen wat er op stond, dus gingen we daags erna met de auto naar Zuidwending (zo heet het daar). Kijk nou eens, dat had ik nog nooit eerder gezien.
Bij andere gewassen (mais, aardappels) staan wel eens naambordjes van de rassen, maar een fabrieksnaam? O ja, voor de stadjers zonder veel kennis van het gewas: dit zijn suikerbieten.
Velden vol suikerbieten, tot eind september. Dan begint een drukke periode, die "de campagne" heet, en die doorgaat tot eind januari.
Er verschijnen indrukwekkende oogstmachines:
De bieten worden met talloze tractors en karren van het land gehaald:
En overal verrijzen bergen bieten
Het land ligt er weer leeg bij. Het rust en wacht op het voorjaar.
Dat is het eerste deel van een enorm proces. Van hier gaat het naar de fabriek. Dat deel komt de volgende keer aan de orde, maar ik wil nu nog even terug naar dat bordje.
Van Gilze kennen we van de stroop en de basterdsuiker.
Nu is er op het ogenblik een, naar mijn idee hysterische, hype tegen het gebruik van suiker. "Suiker is vergif". Merkwaardigerwijs gaat die gril gepaard met een minstens zo grote hype in het bakken van cupcakes en cakepops, maar dat terzijde.
En ja, er zit inderdaad suiker in producten, waar je zelf nooit opgekomen zou zijn. Daar ga ik me nog eens in verdiepen.
Maar een beetje relativeringsvermogen kan geen kwaad hoor: alles waar té voor staat is niet goed. Te veel suiker niet, en je te druk maken ook niet.
Ongetwijfeld worden die suikerproducenten nerveus van al die soesa. Hun afzet staat misschien onder druk, merken ze er al wat van? En dus proberen ze het suiker-imago (mooi woord, bedenk ik ter plekke) op te krikken. Maar hoe? Een bordje! Dat was een goed idee. En daar stond het dus. Dapper in een veld in Oost-Groningen, zichtbaar voor de hele wereld.
Vanuit de bus kon ik niet goed lezen wat er op stond, dus gingen we daags erna met de auto naar Zuidwending (zo heet het daar). Kijk nou eens, dat had ik nog nooit eerder gezien.
Bij andere gewassen (mais, aardappels) staan wel eens naambordjes van de rassen, maar een fabrieksnaam? O ja, voor de stadjers zonder veel kennis van het gewas: dit zijn suikerbieten.
Velden vol suikerbieten, tot eind september. Dan begint een drukke periode, die "de campagne" heet, en die doorgaat tot eind januari.
Er verschijnen indrukwekkende oogstmachines:
De bieten worden met talloze tractors en karren van het land gehaald:
Het land ligt er weer leeg bij. Het rust en wacht op het voorjaar.
Dat is het eerste deel van een enorm proces. Van hier gaat het naar de fabriek. Dat deel komt de volgende keer aan de orde, maar ik wil nu nog even terug naar dat bordje.
Van Gilze kennen we van de stroop en de basterdsuiker.
Nu is er op het ogenblik een, naar mijn idee hysterische, hype tegen het gebruik van suiker. "Suiker is vergif". Merkwaardigerwijs gaat die gril gepaard met een minstens zo grote hype in het bakken van cupcakes en cakepops, maar dat terzijde.
En ja, er zit inderdaad suiker in producten, waar je zelf nooit opgekomen zou zijn. Daar ga ik me nog eens in verdiepen.
Maar een beetje relativeringsvermogen kan geen kwaad hoor: alles waar té voor staat is niet goed. Te veel suiker niet, en je te druk maken ook niet.
Ongetwijfeld worden die suikerproducenten nerveus van al die soesa. Hun afzet staat misschien onder druk, merken ze er al wat van? En dus proberen ze het suiker-imago (mooi woord, bedenk ik ter plekke) op te krikken. Maar hoe? Een bordje! Dat was een goed idee. En daar stond het dus. Dapper in een veld in Oost-Groningen, zichtbaar voor de hele wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten