Lionel Sriver: We need to talk about Kevin
Waarschijnlijk stelt ieder mens zich op zeker moment tijdens zijn volwassenheid dezelfde vraag: Kinderen? Ja/nee/weet niet.
En indien ja, waarom? Rationele en emotionele argumenten volgen op de drang van de genen zich te vermenigvuldigen. Met de zwangerschap volgt de angst: zal het kind wel gezond zijn? Zal ik een goede ouder zijn? Hebben we straks nog wel tijd voor elkaar? Hoe moet het met mijn werk/carriëre? Kunnen we het ons wel veroorloven?
En na de geboorte volgen angsten die je je van te voren niet voor kon stellen. Ademt het nog wel? Eet het genoeg? Groeit het goed? Wordt het niet gepest? Wie is die enge man die bij het schoolhek staat? En iedere ervaren ouder kan je geruststellen: dit is gewoon, ook deze fase gaat voorbij. Het hoort erbij.
Maar wat als de vraag zich opdringt: deugt mijn kind wel?
Helaas zijn er kinderen die opgroeien tot volstrekt gewetenloze volwassenen. Kinderen die plezier beleven aan pijn doen. Die vervuld lijken van een blinde haat of een redeloze woede.
Het is één van de laatste taboes: er bestaan kinderen die van jongs af aan niet deugen.
In één van de landelijke kranten stond een vorig jaar een artikel over zulke kinderen. Sociopaatjes. Gesprekken met hun ouders, die geen van allen met hun gezicht in de krant wilden. Allemaal zeiden ze, dat ze van het begin af aan het gevoel hadden dat er iets niet klopte met hun kind. Die de eerste jaren gesust werden op het consultatiebureau. Die het gevoel kregen niet serieus genomen te worden. Tot het kind echt problemen veroorzaakte, bij vriendjes bijvoorbeeld, totdat de vriendjes op waren. Op de dagopvang, tot ze daar niet meer welkom waren. Op school, tot ze ook daar niet meer welkom waren.
Soms hebben die kinderen iets extra's. Ik zei het al: woede tegen de wereld om hen heen. Haat tegen mensen. Eindeloze verveling. Soms ook ontbreekt er iets essentieels: een geweten. Spijt. Mededogen.
Nog moeilijker wordt het, als jij ziet dat er iets fundamenteel fout is met je kind, maar je partner er van overtuigd is, dat jíj degene bent die verkeerd zit. Dat manupalitieve monstertje weet vader een rad voor de ogen te draaien, maar jou houdt hij niet voor de gek.
Denk je.....
Had je ooit gedacht dat het zo ver zou komen? De werkelijkheid blijkt erger dan je voorstellingsvermogen aan kon.
De moeder van Kevin maakt dit allemaal mee. Ze loopt niet weg voor de consequenties van het gedrag van Kevin. In brieven aan haar man onderzoekt ze, waar het misgegaan kan zijn. Er komt een rechtzaak die zich buigt over de vraag of zij schuld draagt aan Kevins gedrag. Net zoals hier de slachtoffers van Tristan van der V. iets of iemand de schuld willen geven. Het kan toch niet zo zijn dat iemand zomaar zo ernstig ontspoord?
Want als er niemand en niets verantwoordelijk is, als het echt gewoon dom toeval is, noem het botte pech, dan kan het iedereen overkomen. Dan zou het jouw kind kunnen zijn. Of je kleinkind. En dat is natuurlijk een onverdraaglijke gedachte.
Als je kind een gewetenloze moordenaar blijkt te zijn, houd je dan nog van hem? Veel besprekingen van dit boek stellen dat de moeder van Kevin niet van hem houdt. Ik vraag het me af.
In de catacomben, waar je je ergste nachtmerries opslaat, schijnt opeens een zaklantaarn. Staar het monster in de ogen. Ga de confrontatie maar aan. Dit is de wereld waarin wij in leven.
Het is tekenend dat er vele uitgevers waren die het niet aandurfden dit boek uit te geven. Even zo goed won ze er de Orange Prize mee. Het is een verontrustend, bij tijd en wijle meeslepend boek, al vind ik het einde wat minder sterk. Nee, ik zeg niet hoe en wat, lees zelf maar.
Lionel Shriver is van geboorte Amerikaans, maar deels woonachtig in London. Ze schrijft regelmatig voor The Guardian. Er is recent een nieuw boek van haar verschenen: Big Brother.
info: klik hier
Wim Brands bezocht haar: klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten