Ik heb de laatste maanden bar weinig gevonden. Hier en daar wat knopen, een half verteerde handschoen... Saai hoor.
Maar op vakantie zagen we weer wat liggen. We waren op dat moment in Afferden, boven in Limburg, vlak bij de Maas. Er varen nogal wat pontjes op de Maas, en die vinden we hartstikke leuk.
Daar komt íe! De aanlegplaats is een mini-haventje. Altijd een beetje rommelig, met een soort parkeerplaatsje, een bankje om van het uitzicht te genieten, palen voor onbekende doeleinden, onkruid. Daar zaten we dan rond te kijken. Midden op het plaatsje stond een paar schoenen.
Gedachte één: iemand wil die schoenen kwijt, vindt ze te versleten voor Kringloop of Kledingcontainer, maar kan het toch niet over haar hart verkrijgen ze definitief weg te gooien. Maar: zo versleten zijn ze toch niet?
Gedachte twee: dit zijn de stille getuigen van een Misdaadverhaal. Moord aan de Maas, zoiets.
Of, nog erger, iemand deed haar schoenen uit en liep het water in. Zulke dingen gebeuren. Daar wil ik verder niet over nadenken.
Gedachte drie: er was een lieve, maar vermoeide moeder die, op weg naar huis, besloot een andere kant op te gaan. Ze pakte de vrolijke slippers die ze zojuist voor haar puberale monster van een dochter had gekocht, deed ze aan haar voeten, zette haar degelijke, saaie schoenen bij de bak en nam de pont naar de overkant. Weg van huis, het avontuur tegemoet. Toen de agent aan haar man en kinderen vroeg wat moeder op het moment van verdwijnen droeg, hadden ze geen idee. Wij wel.
Deze gedachte doet me denken aan een boek van Anne Tyler: Tijd van Leven. Daarin doet een vrouw precies dat: Ze gaat met het hele gezin op vakantie, en dan begint ze, als ze op het strand zijn, te lopen, om (voorlopig) niet meer terug te keren.
Het is al geruime tijd dat ik het voor het laatst heb gelezen. Straks maar weer eens doen.
We hebben ze maar bij de bak gezet. Keurig nette damesschoenen. Zeer merkwaardig.
En daar is de pont weer. Het lijkt wel een film van Van Warmerdam. Je hoeft nooit televisie te kijken, alles gebeurt waar je bij staat.
Foto's: A.B. van der Ploeg
Maar op vakantie zagen we weer wat liggen. We waren op dat moment in Afferden, boven in Limburg, vlak bij de Maas. Er varen nogal wat pontjes op de Maas, en die vinden we hartstikke leuk.
Daar komt íe! De aanlegplaats is een mini-haventje. Altijd een beetje rommelig, met een soort parkeerplaatsje, een bankje om van het uitzicht te genieten, palen voor onbekende doeleinden, onkruid. Daar zaten we dan rond te kijken. Midden op het plaatsje stond een paar schoenen.
Gedachte één: iemand wil die schoenen kwijt, vindt ze te versleten voor Kringloop of Kledingcontainer, maar kan het toch niet over haar hart verkrijgen ze definitief weg te gooien. Maar: zo versleten zijn ze toch niet?
Gedachte twee: dit zijn de stille getuigen van een Misdaadverhaal. Moord aan de Maas, zoiets.
Of, nog erger, iemand deed haar schoenen uit en liep het water in. Zulke dingen gebeuren. Daar wil ik verder niet over nadenken.
Gedachte drie: er was een lieve, maar vermoeide moeder die, op weg naar huis, besloot een andere kant op te gaan. Ze pakte de vrolijke slippers die ze zojuist voor haar puberale monster van een dochter had gekocht, deed ze aan haar voeten, zette haar degelijke, saaie schoenen bij de bak en nam de pont naar de overkant. Weg van huis, het avontuur tegemoet. Toen de agent aan haar man en kinderen vroeg wat moeder op het moment van verdwijnen droeg, hadden ze geen idee. Wij wel.
Deze gedachte doet me denken aan een boek van Anne Tyler: Tijd van Leven. Daarin doet een vrouw precies dat: Ze gaat met het hele gezin op vakantie, en dan begint ze, als ze op het strand zijn, te lopen, om (voorlopig) niet meer terug te keren.
Het is al geruime tijd dat ik het voor het laatst heb gelezen. Straks maar weer eens doen.
We hebben ze maar bij de bak gezet. Keurig nette damesschoenen. Zeer merkwaardig.
En daar is de pont weer. Het lijkt wel een film van Van Warmerdam. Je hoeft nooit televisie te kijken, alles gebeurt waar je bij staat.
Foto's: A.B. van der Ploeg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten