Voor diegenen die echt niet weten wat of wie Ventoux is: het is een berg. Voor wielrenners is het dé berg, die de bokken van de schapen scheidt. Geen Tour de France zonder de berg Ventoux. Voor zover ik weet dan, want ik ben niet zo'n wielrennenkenner.
Ooit ben ik richting Ardennen gefietst. De eerste echte berg beklom ik puffend en zwetend. Alleen de gedachte dat ik daarna met een heerlijke gang naar beneden zou suizen, deed me volhouden. Op de top kon ik het vervolg van de weg zien: een klein stukje neerwaarts en dan weer verder klimmen. Dat deed me besluiten nooit en te nimmer nog tegen een berg op te fietsen. Een berg: daar loop je tegen op, dat is al zwaar genoeg. Of je neemt de auto. Alles daar tussen is waanzin. En nee, dat is niet onsportief, dat is gezond verstand.
Als ik dan tijdens de Tour de France die slingerende mannekes zie, die zich de ingewanden uit het lijf fietsen, dan roep ik regelmatig: Stap dan af! En dan ook nog die gekken, die met ontbloot bovenlijf schreeuwend meerennen, ik háát ze. Mep ze de berg af, gooi ze in het schavot, verplicht ze tegen de Himalaya op te fietsen!
Nou ja, het is wel duidelijk dat me iets ontgaat.
Nu heb ik Ventoux gelezen, het boek van Bert Wagendorp. Lovende recensies, vertalingen in het buitenland, film in de maak. Ik durfde het wel aan, want ik vind Bert Wagendorp een leuke man. Een verademing naast de zwelgman Mart Smeets.
En wat een prettig boek. "Een jongetjesboek, maar ík vind het ook leuk", zei ik tegen man. Die het vervolgens ook met plezier las. "Een jongensboek"' beaamde hij. En nu lees ik in de recensie van de Volkskrant dezelfde kwalificatie. Daar is niks mis mee, integendeel. Als kind las ik voornamelijk jongensboeken. Als mensen in het dorp bij de boekhandel kwamen (om voor mijn verjaardag een boek te kopen) en om advies vroegen, zeiden ze daar ook: Jongensboeken!
Overigens gaat het boek niet alleen over fietsen (wielrennen, het is wielrennen, Aag!) maar ook over liefde en vriendschap. Nou kan ik hier wel iets roepen over mannen die nog steeds kleine jongetjes zijn, en dat mannen niet kunnen praten over gevoelens, maar wat een open deuren zeg, wat een gezever. Dat doen we nu eens lekker niet.
Zometeen gaan we WK-voetbal kijken, met een broodje Unox. O, en léés dat boek, de Tour de France komt er weer aan.
Wie nog even literair verantwoord bezig wil zijn, hier is de recensie van de Volkskrant:
klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten